Jennifer’in araştırmasının kılavuzları, bitkilerin “nefes almak” için kullandıkları, yaprakların yüzeyindeki stoma adı verilen mikroskobik gözeneklerdir. Bizim oksijene ihtiyaç duyduğumuz gibi, bitkilerin de karbondioksite ihtiyaçları vardır. Stomalar bitkilerin fotosentez yapmaları için karbondioksiti içeri almalarını sağlar. Fotosentez süresince bitkiler karbondioksiti kimyasal olarak şekere dönüştürürler. Bu şekeri ise bitkiler, hücresel işlemlerinde yakıt olarak, büyümek ve üremek için kullanabilirler.
Yunanca “ağız” anlamına gelen stomalar, gerçekten de şişmiş dudaklarla çevrilmiş minicik ağızlara benzerler. Aslında bu “dudaklar” stomaları kapatacak kadar şişen, bekçi hücreleri adı verilen, kendi başlarına hücrelerdir. Peki ama, bir bitki neden stomalarını kapatarak, fiilen kendisi için gerekli olan karbondioksit alımını kesmeyi istesin ki? Bitkiler ayrıca suya da ihtiyaç duyarlar ve stomanın açık olduğu zamanlarda, bitki (fotosentezin atık ürünlerinden biri olan oksijenle beraber) su kaybeder. Bitkide yeterince karbondioksit olduğu durumlarda, bitki stomasını kapatarak su içeriğini korur ve de kuruyup gitmekten kurtulur.
