Böylece Gillespie ve arkadaşları şenyüz örümceklerinin evrimsel geçmişi hakkında biraz daha bilgi edinmiş oldular, ancak 2:1 oranı halen gizemini koruyor. Protein ve DNA dizilimleri birlikte değerlendirildiğinde örümceklerin adalar arasında hareketlerinin çok seyrek olduğunu gördük. Dolayısıyla farklı adalarda benzer sıklıklarda benzer örümcek morfları bulunmasını yayılım ile açıklayamıyoruz. Peki gözlemlenen sabit oranı başka nasıl açıklayabiliriz? Belki de şenyüz örümceklerinin genetik özelliklerini öğrenmek bir fikir verebilir.
Genetik veriler gizemi artırıyor
Gillespie ve Oxford, renk desenlerini belirleyen genetik mekanizmayı keşfetmek için çaprazlama deneyleri düzenlemeye karar verdiler.
İşe Maui’den topladıkları örümceklerle başladılar. Ebeveynlerini tanıdıkları bireyleri çiftleştirdiler; her nesilde ortaya çıkan farklı morfların sıklıklarını kaydettiler. Bu gibi çaprazlama deneyleri, genlerin (renk deseni gibi) belli özellikleri nasıl belirlediklerini anlamak için yaygın olarak kullanılır.
Genlerin renk desenini belirleme şekline göre, yeni nesillerdeki farklı desenlerin sıklıklarını da tahmin edilebiliriz. Maui örümcekleriyle yapılan deneyde de böyle oldu. Renk desenlerinin hem erkek hem de dişi döldeki sıklıkları, renk deseni ebeveynden yavru döle tek bir kromozom üzerindeki tek bir gen ile aktarıldığında ortaya çıkması beklenen sıklıkla aynıydı.
Ne var ki, garip bir şekilde, Hawaii’den toplanan örümceklerle yapılan aynı çiftleşme deneyi bayağı farklı sonuçlandı! Bazı renk desenleri sadece dişi; diğerleri ise sadece erkek döllerde ortaya çıktı. Bu da bize, Hawaii’deki renk morflarının genetik bileşeninin cinsiyete bağlı olduğunu gösteriyor.
